Postępowanie sądowe o wydalenie ze stanu duchownego za usiłowanie zawarcia małżeństwa, może zostać wszczęte tylko i wyłącznie, po bezskutecznym, kanonicznym upomnieniu wobec dokonującego przestępstwa. Upomnienia dokonuje kompetentny ordynariusz. Jeżeli mimo tego osoba dalej trwa w uporze i wywołuje zgorszenie, może być ukarana stopniowo karami, aż do wszczęcia procesu o wydalenie ze stanu duchownego.
Reasumując, najłagodniejszą „karą” za usiłowanie zawarcia małżeństwa ma być upomnienie sprawcy przez kompetentnego ordynariusza. Gdy to nie przynosi efektu, ordynariusz powinien stopniowo stosować kary ferendae sententiae. Jeżeli mimo tego sprawca przestępstwa nadal trwa w uporze, powinno zostać wszczęte postępowanie sądowe o wydalenie ze stanu duchownego.
Przestępstwo usiłowania zawarcia małżeństwa, tak jak i inne przestępstwa, ulega przedawnieniu, o czym czytamy w kanonie 1362 §1 i 2 KPK:
kan. 1362
§ 1. Skarga karna wygasa na skutek przedawnienia po upływie trzech lat, chyba że chodzi:
1° o przestępstwa zarezerwowane Kongregacji Nauki Wiary;
2° o skargę z tytułu przestępstw, o których w kan. 1394, 1395, 1397, 1398, która przedawnia się po upływie pięciolecia;
3° o przestępstwa, które nie są karane prawem powszechnym, jeśli prawo partykularne ustanowiło inny termin przedawnienia.
§ 2. Przedawnienie liczy się od dnia popełnienia przestępstwa, lub, jeśli przestępstwo jest permanentne bądź habitualne, od dnia jego ustania.
Reasumując, przestępstwo usiłowania zawarcia małżeństwa przedawnia się po upływie pięciu lat od momentu jego popełnienia.